"Dyscyplina jest czymś, co robisz razem z dzieckiem i dla dziecka, a nie tym, co ty robisz dziecku."

• Wczesne nawiązanie więzi z dzieckiem – im silniejsza więź między rodzicem a dzieckiem, tym łatwiejsza nauka dyscypliny, ponieważ dzieci związane z rodzicami lepiej ich słuchają;

• Poznanie swojego dziecka – zrozumienie własnego dziecka i etapu rozwoju, na którym się znajduje pomoże uniknąć rozczarowań i pozwoli dostosować wymagania do możliwości dziecka;

• Wczuwanie się w sytuację dziecka – spróbuj zrozumieć punkt widzenia dziecka, zastanów się dlaczego zrobiło to, co zrobiło;

• Zapewnianie struktury – znając swoje dziecko możesz tak zorganizować "sytuację", aby być krok przed dzieckiem, np. jeśli jest niecierpliwe, staraj się organizować mu czas tak, aby rzadko miało ku temu okazję;

• Wyznaczanie granic – odnosi się do struktury, usuwasz z otoczenia wszystkie "nie dotykaj tego" a zostawiasz "możesz to dotknąć", aby dziecko mogło swobodnie poznawać otoczenie. Nie bój się mówić dziecku "nie". Dziecko, które nie ma granic przejmuje kontrolę nad rodzicem.

• Kreatywne "nie" (aby nie utracić autorytetu) – zawieranie umów (np. Pójdziemy na basen kiedy odłożysz zabawki na miejsce), wysłuchanie opinii dziecka, pozytywne zastępstwa (np. po tym, jak powiesz nie, zaproponuj alternatywę – Nie możesz kroić cebuli ostrym nożem, ale możesz pomóc mi przy ugniataniu ziemniaków), zastępowanie słowa nie innymi np. zatrzymaj się, zostaw, przestań (jeśli dziecko zbyt często słyszy nie, może zwrócić to przeciwko rodzicowi i również zacznie mówić nie), wybieranie miejsc, w których dziecko może swobodnie się poruszać i wszystkiego dotykać, np. plac zabaw.

• Szacunek – nie trać panowania nad sobą i nie bądź jak dziecko. Pozostań zrównoważonym dorosłym, który ma sytuację pod kontrolą. Lider budzi szacunek przez to, że sam szanuje innych.

• Uczenie empatii – bądź dla dziecka przykładem i uwzględniaj jego potrzeby. Czyń swojemu dziecku to, co chciałbyś aby czyniło innym. W trudnej sytuacji zapytaj swoje dziecko "Jak byś się czuł, gdyby...?", np. Jak byś się czuł, gdyby to Bartek zabrał twoją piłkę?.

• Dawanie dziecku wyboru – np. Co chcesz najpierw zrobić? Poukładać zabawki czy podnieść ubrania z podłogi? Pozwolenie dziecku, aby zdecydowało, co będzie robiło, czyni z niego partnera w dyscyplinie. Jednak dziecko nie jest równoważnym partnerem, bo to ty ustalasz zakres wyboru.

• Stawianie jasnych wymagań – np. Biegamy tylko na dworze, Nie bijemy nikogo, Lubię, gdy mówisz do mnie miłym głosem, nie lubię, gdy do mnie krzyczysz.

• Kształtowanie dziecka – mądry wychowawca jest niczym ogrodnik a dzieci są jego ogrodem:

  - przyłapuj dziecko na dobrych uczynkach i chwal je za pożądane zachowania - pochwały muszą być szczere i nieprzesadzone, bo stracą na wartości u dziecka;

  - przypominaj - umysł dziecka jest zajęty tym, co robi w danej chwili, dlatego często zapomina o twoich poleceniach;

  - wyjdź - jeśli zachowanie dziecka staje się nieznośne warto zrobić przerwę, aby nie dać się ponieść emocjom.

źródło: William Sears, Martha Sears, Księga wymagającego dziecka, s. 178-198