Coraz więcej rodziców pragnie zerwać z tradycyjnym wychowaniem polegającym na stosowaniu nagród i kar. Dążą do współpracy i rodzinnej harmonii, w której wszyscy będą mieli podobne prawa. Jednak takie wychowanie to trudna sztuka. Zdarza się bowiem, że im bardziej rodzic się stara, z tym większym oporem u dzieci się spotyka.

Niejednokrotnie dzieje się tak dlatego, że rodzice rezygnując z wychowania tradycyjnego, odrzucają rolę przywódczą w ogóle. Dochodzi do tego, że dziecko zostaje podniesione do rangi wyższej niż rodzic, a w tej sytuacji zarówno w domu, jak i w głowie dziecka rodzi się chaos. Dziecko czuje, że spoczywa na nim większa odpowiedzialność i obowiązek podejmowania decyzji niż na dorosłym.

Rodzic przywódca bierze odpowiedzialność na siebie. Dzięki temu dziecko ma możliwość rozwijania się i eksperymentowania ze światem. Ma pewność, że jest ktoś, kto zatrzyma je gdyby miało zrobić coś, co zagraża jemu lub innym. Ta świadomość daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i prawdziwą wolność, inną niż ta, której doświadcza, mogąc robić "co chce".

Mądry rodzic dopuszcza możliwość buntu dziecka na swoje słowa sprzeciwu. Wie, że dziecko, które nie otrzyma tego co chce, może być smutne, złe, rozczarowane. Mówi mu "nie" mimo wszystko, jeśli wie, że jest to konieczne. Potem pomaga dziecku przebrnąć przez trudne emocje wywołane tą sytuacją.

Rodzic przywódca to osoba, do której dziecko ma zaufanie i czuje, że może mu powierzyć swoje problemy. Nie powinno jednak odbywać się to w drugą stronę. Dziecko nie ma bowiem kompetencji ani narzędzi, by pomagać opiekunowi rozwiązywać jego problemy. Będąc powiernikiem, staje się nadmiernie obciążone problemami, wobec których czuje się bezradne. Zaczyna bagatelizować własne problemy, które z czasem mogą urosnąć do rozmiaru przytłaczającego małego człowieka.

Kolejną cechą rodzica przywódcy jest dawanie przykładu. Dzieci pragną podążać za kimś, kto jest dla nich ważny, kogo szanują i kto rozumie ich problemy. Rodzic może być przyjacielem dziecka, ale nigdy kolegą. Gdy pragnie się pociągnąć dziecko za sobą bez stosowania nagród, kar czy straszenia nimi trzeba znać drugiego człowieka. Wymaga to wspólnego czasu, rozmów i zabaw.

Podążanie drogą dojrzałego rodzicielstwa nie jest proste. Wymaga od rodzica wiele wysiłku. Jednak dzięki podjętym działaniom dziecko może w poczuciu bezpieczeństwa rozwijać się i stawać odpowiedzialnym i naprawdę dorosłym człowiekiem.

 

 

ŹRÓDŁO: Natalia i Krzysztof Minge "Mądre przewodnictwo w rodzinie" [w:] Dzieci. Magazyn dla rodziców nr 6 (11) listopad/grudzień 2019, str. 8-91