ZABAWY ROZWIJAJĄCE KOORDYNACJĘ

WZROKOWO-RUCHOWĄ I KONCENTRACJĘ UWAGI

 

    „Zawody zwierząt” – rodzic pokazuje dziecku, jak idzie ślimak – rysuje linię prostą w górze nad sobą z zachowaniem kierunku od lewej do prawej (R. jest odwrócony do dziecka plecami), jak frunie ptak – linii falista i jak skacze żabka – linia złożona z łuków. Dziecko powtarza za każdym razem ruch R., przed sobą. Następnie daje dziecku pasek, wstążkę i powtarza te same ruchy, rysując linie na podłodze – trzyma materiał za jeden koniec, ręka jest w górze; drugi koniec dotyka podłogi. Następnie wyjaśnia, że zadaniem dziecka jest prowadzenie zwierząt od startu (lewa strona ciała) do mety (prawa strona ciała) po podłodze przy pomocy paska lub wstążki. Na hasło: Ślimak! – dziecko prowadzi szarfę po podłodze w linii prostej, od strony lewej do prawej; Ptak! – prowadzi szarfę po podłodze od strony lewej do prawej ruchem falującym; Żaba! – prowadzi szarfę po podłodze od strony lewej do prawej ruchami półkolistymi. Dziecko może klęczeć na podłodze i wtedy rysuje tylko przed sobą lub może iść bokiem w prawą stronę krokiem dostawnym (trzeba wtedy wyznaczyć miejsce startu i mety).

 

    „Wyścig gąsienicy” – Dziecko siedzi w siadzie płaskim, ręce ma na kolanach. Na znak porusza się do przodu, unosząc na przemian prawą i lewą nogę z pośladkiem. Nie może przy tym odpychać się lub podpierać rękami. Idzie do mety – linii w drugim pomieszczenia.

 

    „Taniec ptaków” – Dziecko ma przed sobą narysowaną „leniwą ósemkę” z wyraźnie zaznaczoną kropką. Wyciąga rękę wiodącą do przodu (ręka jest sztywna w łokciu), przykłada do niej ucho i zaczynając od kropki rysuje po śladzie „leniwą ósemkę” w kierunku w lewo po skosie. Ucho przez cały czas jest przyklejone do ręki. Dziecko obserwuje koniec swojej ręki.

 

    „Zwierzę chodzi po wysokim śniegu” – Należy przygotować małe jaśki (poduszki), ewentualnie pudełka kartonowe na tyle duże, by zmieściły się w nich stopy dziecka. R. przymocowuje poduszki (pudełka) do stóp dziecka – przywiązuje je. Dziecko jest sarenką brodzącą w wysokim śniegu. Śnieg jest miękki i dlatego nogi sarenki grzęzną w nim. Dziecko  musi wysoko podnosić nogi. R. wyznacza trasę, którą dziecko mają przejść.

 

    „Rysowanka” – Dziecko maszeruje w rytm muzyki, piosenki. Podczas refrenu zatrzymuje się i w powietrzu, przed sobą, rysują oburącz wzory, przedmioty.

 

    „Wyścig węża” – Dziecko siedzi na dywanie w siadzie płaskim, ręce na kolanach. Ma za zadanie przejść na druga stronę pomieszczenia, dywanu unosząc jedynie pośladki i lekko całą nogę z jednoczesnym posunięciem do przodu. Nie może się podpierać rękami. Gdy będzie się podpierało rękoma – wraca na linię startu.

 

    „Słońce, woda, ziemia” –Na hasło: Słońce! R., a za jego przykładem dziecko, wspinają się na palce, podnoszą do góry ręce i wykonują ruchy obrotowe nadgarstków.  Na hasło: Woda! robią rękami młynek na wysokości brzucha, z jednoczesnym wypowiadaniem słów: Bul, bul, bul. Na hasło: Ziemia! wykonują przysiad podparty. Początkowo R. wykonuje wszystkie ruchy zgodnie z zapowiedziami. Po jakimś czasie podaje hasło i wykonuje nieprawidłowe ruchy, np. mówiąc Słońce! robi młynek i mówi Bul, bul, bul. Dziecko, gdy zauważy błąd, nie wykonuje ruchów, w czasie pomyłki – daje fant. Po zabawie następuje wykupienie fantów.

 

    „Slalom z jajkiem” –Na łyżce dziecko ma jajko. Zadaniem dziecka jest dojście do wyznaczonego miejsca i powrót. Można utrudnić slalom.

 

    „Rób inaczej” –Dziecko maszeruje przy muzyce, piosence. Na przerwę w muzyce R. podaje określenie, np.: szybko. Dziecko ma za zadanie wykonanie czynności przeciwstawnej, czyli idzie bardzo wolno. Gdy powie: wolno – dziecko biega; wysoko – przykuca; nisko – podskakuje wysoko do góry.

 

    „Mały grafik” –Dziecko poruszają się po pomieszczeniu zgodnie z rytmem wyklaskanym przez R. Gdy dźwięk milknie, R. podaje nazwę dowolnego przedmiotu. Zadaniem dziecka jest narysować ten przedmiot w powietrzu i podać do czego ten przedmiot może służyć.

 

    „Uciekająca jaszczurka” – Dziecko kładzie się na brzuchu i za pomocą kończyn jednej strony ciała próbują posuwać się do przodu.

 

    „Słoń” –Dziecko wyobraża sobie, że jego ręka wiodąca to trąba słonia – prostuje ją i przyklejają do niej ucho. W takiej pozycji rysuje leniwą ósemkę.

 

    „Przekładanie kamieni” – Rodzic stoi w parze z dzieckiem, w rozkroku, ustawieni do siebie plecami. Dziecko trzyma piłkę i podaje ją rodzicowi nad swoją głową. Rodzic odbiera ją i podaje dołem, między nogami. Zabawa powtórzona jest kilka razy. Następnie R. wprowadza utrudnienie – zmianę tempa.

 

    “Wędrówka” – Dziecko stoi przodem do R. R. rysuje w powietrzu wzór do rymowanki: Wędrujemy raźno w góry, Rysuje w powietrzu góry Pod nogami mamy chmury. Rysuje w powietrzu chmury. R. wykonuje ruchy kolejno: obiema rękami wyciągniętymi przed siebie ze złączonymi dłońmi, ręką wiodącą, drugą ręką, znowu ręką wiodącą, nogą na podłodze, nosem w powietrzu.

 

    „Wieloryb i rybki” – zabawa animacyjna z chustką, apaszką. Dziecko roluje chustkę w dłoniach. R. recytuje rymowankę: Raz rybki w morzu brały ślub dziecko cofa się, rozwijając chustkę i tak chlupały: chlup, chlup, chlup. potrząsa chustką szybkimi ruchami z góry na dół, robiąc fale. A wtem wieloryb wielki wpadł podnosi chustę do i trzyma w górze i całe towarzystwo zjadł. Szybko nakrywa głowę chustką. Inna wersja: Dziecko stoi trzymając apaszkę za rogi. Recytują rymowankę: Raz rybki w morzu brały ślub dziecko ma ręce opuszczone i wykonuje nimi ruchy kołyszące z jednej strony na drugą i tak chlupały: chlup, chlup, chlup. Potrząsa apaszką szybkimi ruchami z góry na dół, robiąc fale. A wtem wieloryb wielki wpadł- podnosi apaszkę i trzymają w górze i całe towarzystwo zjadł. Kuca i nakrywa się apaszką.

 

    „Wyścig kajakarza” – R. wyznacza linię startu i mety. Dziecko siedzi w siadzie prostym. Na hasło: Start! zaczyna posuwać się po dywanie bez odrywania pośladków od podłoża, jedynie zginając i przyciągając się za pomocą nóg.

 

 

 

1Na podstawie: J. Zwoleńska, Radosna kinezjologia, KINED, Warszawa 2005, s. 81.

2 Na podstawie: J. Zwoleńska, Radosna kinezjologia, KINED, Warszawa 2005, s. 76.